Η ονειροπόληση είναι κατάσταση τονωτική,
αντικαταθλιπτική για κάθε ένα μας.
Όμως, όπως όταν όλα όσα γίνονται, γίνονται χωρίς
μέτρο, η συνεχής και αδιάλειπτη ονειροπόληση σαν όπλο αποφυγής της
πραγματικότητας σου, διακόπτει την έλλογη ζωή, την συμμετοχή σου σ’ αυτήν,
μοιάζει να μην γεννήθηκες ποτέ, σαν να μην υπάρχεις, γιατί η επαφή με την
πραγματικότητα και την ποικιλομορφία της, δίνει περιεχόμενο στην ύπαρξή. Πρέπει
τα όνειρά σου, να πάρουν μορφή, να ξεμυτίσουν δειλά-δειλά στο φως το γήινο, για
να ελεγχθούν, οι τυχόν ατέλειες να διορθωθούν, να προσαρμοστούν, να
ξεσκαρταρισθούν, να απαριθμηθούν και να καταγραφούν. Τότε είναι που αποκτούν
καινούριο όνομα · βαπτίζονται «στόχοι»
Η διαδικασία της μορφοποίησης των ονείρων σε
«στόχους» είναι μια άκρως σπουδαία διεργασία· είναι κάτι σαν την απόφαση που
παίρνεις να φέρεις στον κόσμο παιδιά. Πρέπει να μετρήσεις ικανότητες, αντοχές,
να σμιλέψεις τον χαρακτήρα σου σε θυσίες και στερήσεις, προς χάριν του παιδιού
που θα φέρεις στον κόσμο. Μη ξεγελαστεί κανείς · δεν είναι εύκολη απόφαση.
Μόλις αποκτήσεις στόχους, πρέπει να είσαι μαζί τους εικοσιτέσσερις ώρες το
εικοσιτετράωρο. Να τους ταΐζεις, να τους
φροντίζεις, να τους διαπαιδαγωγείς, να παλεύεις με αντίξοες συνθήκες, πολλές
φορές για να τους ανδρώσεις. Χρειάζονται την αφοσίωσή σου, την εργατικότητά
σου, όλη την φαντασία σου και όλη την επιμέλεια σου, για να τελειοποιηθούν και
να τους απολαύσεις. Μην διανοηθείς καν, αν σε κουράσουν σαν άτακτα παιδιά να
τους παρατήσεις. Από την στιγμή που έχουν γίνει οντότητες πια αυθύπαρκτες μέσα
σου, σε στοιχειώνουν, σε γεμίζουν ενοχές. Παύεις να χαίρεσαι αυτό που κατέχεις
από τύχη. Οι στόχοι προσαρμόζονται, αλλά δεν μεταμορφώνονται. Πρόσκαιρα αν
προσπαθήσεις, να τους μετασχηματίσεις θα σ’ αφήσουν στην ησυχία σου.
Μετά, θα γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης που είχε ποτέ.
Γιατί; Γιατί δεν τους άφησες να πραγματωθούν φυσιολογικά. Επιχείρησες σαν
χειρουργός, να τους αλλάξεις φύλο, μορφή, να τους κοντύνεις, να τους
στρογγυλέψεις, ή να τους κλείσεις απλώς σαν κακούργους, σ’ ένα μακρινό κελί του
υποσυνείδητου σου, να μη σε ενοχλούν, και συ να προσαρμοστείς, γιατί στ’
αλήθεια είναι πιο εύκολο, αρχικά στους στόχους κάποιου άλλου τον οποίο αγαπάς ή
φοβάσαι ή θαυμάζεις πολύ. Αυτό το τελευταίο, είναι και το πιο επικίνδυνο· να
γίνεις δηλαδή εσύ, εξάρτημα ή μέσον προσπάθειας κάποιου άλλου, να υλοποιήσει
τους δικούς του στόχους, στους οποίους περιλαμβάνεσαι αυθαίρετα και συ. Τότε
είναι που υποδουλώνεσαι, εντελώς στον κατακτητή σου, εξανδραποδίζεσαι και
νομίζεις ότι ζεις ότι θέλεις, ότι χαίρεσαι, αλλά είναι οι παραισθήσεις των
στόχων των άλλων. Κάποια στιγμή, που τα πράγματα θα κοπάσουν και οι στόχοι τους
οποίους υπηρέτησες, αλλά δεν γέννησες
εσύ, θα έχουν ολοκληρωθεί και ο άλλος θα δρέπει του καρπούς ευχαριστημένος από
την προσπάθεια και την περαίωση του έργου του, τότε δειλά – δειλά στην αρχή και
με ορμή φυλακισμένων που έχουν χρόνια να δουν το φως του ήλιου, επιστρέφουν οι
δικοί σου στόχοι, λύνοντας τα δεσμά τους στο ενσυνείδητό σου και το
κατακλύζουν. Τι προλαβαίνεις να κάνεις τότε; Ορισμένοι ίσως να θέλουν λίγη
ακόμη προσπάθεια για υλοποίηση και αυτούς θα τους ξεφορτωθείς. Οι περισσότεροι
όμως σίγουρα είναι ακόμη βρέφη και ο δικός σου χρόνος για προσπάθεια
ενηλικίωσης τους, έχει μικρύνει επικίνδυνα.
Συμβαίνει το εξής παράδοξο· ενώ βιολογικά δεν
δύνασαι πλέον, έχεις απαιτητικά μωρά, κομπλεξικά και απροσάρμοστα, ύστερα
βέβαια από χρόνων εγκλεισμό, να σε καλούν να τα βοηθήσεις να μεγαλώσουν, πράγμα
πια εντελώς αδύνατο να συμβεί, γιατί δυστυχώς, η ζωή είναι μικρή και ποτέ δεν
χαρίστηκε σε κανένα.
Τότε όσα αντικαταθλιπτικά κι αν κατεβάσεις, όσα
ηρεμιστικά και αν πιεις, δεν θα καταφέρεις να τους κλήσεις πίσω στα κελιά τους.
Θα τους έχεις εκεί μαζί σου, να σου τριβελίζουν το μυαλό και την καρδιά για την
αδικία που διέπραξες κάποτε στα χρόνια που μπορούσες.
Ακόμη και αν καταφέρεις και τους θάψεις σαν νεκρούς
στην καρδιά σου, αυτή συνεχώς θα είναι θλιμμένη από απώλεια των παιδιών σου,
και θα αναλογίζεσαι, πώς θα ήταν αν ζούσαν οι αγαπημένοι σου μικροί στόχοι, που
εσύ ο ίδιος από αδυναμία τους κακομεταχειρίστηκες και εν συνεχεία τους
σκότωσες, γιατί δεν γίνονταν αλλιώς, σαν την «φόνισσα» του Παπαδιαμάντη.
Όσο και να το προσπαθήσεις, η απώλεια των παιδιών
που γέννησες με τόση χαρά σε τρυφερή ηλικία και ύστερα παράτησες ανολοκλήρωτα,
έστω γιατί πια δεν υπήρχε ορίζοντας για σένα, θα σε καταδιώκει σαν τις ερινύες
των αρχαίων. Γιατί οι στόχοι δεν είναι σαν το Θεό. Δεν δίνουν άφεση αμαρτιών μετά από εξομολόγηση
και δικαιολογίες με πλήρη μετάνοια. Οι στόχοι είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, που
εσύ ακρωτηρίασες και άτεχνα παρέδωσες παιχνίδι στα χέρια κάποιων άλλων, από
αδυναμία να πολεμήσεις για σένα. Έτσι είσαι καταδικασμένος να ζήσεις το
υπόλοιπο της ζωής σου, φρικτά ακρωτηριασμένος.
Εν κατακλείδι λοιπόν όνειρα → στόχοι → ζωή ή ζωή =
στόχοι και όνειρα · θα προσθέσω την προσπάθεια και την επικέντρωση της
δημιουργικότητας στα δικά σου όνειρα, στους δικούς σου στόχους. Αν αμελήσεις,
παραμελήσεις, εφησυχάσεις, γιατί νοιώθεις ικανός κάποια εποχή να εξυπηρετήσεις
πρώτα τις ανάγκες άλλων, μη ξεγελιέσαι,
κανείς δεν υπάρχει, που να έχει καταφέρει να εξαντλήσει μετά, στον χρόνο
που του απομένει, όση θέληση και δύναμη αν διαθέτει, τα δικά του οράματα για
την ζωή. Αν πάλι, δοθείς μ’ όση δύναμη έχεις στην υλοποίηση των ονείρων σου,
αλλά τελικά δεν καταφέρεις να φθάσεις εκεί που ήθελες, δεν πειράζει· οι ενοχές
θα είναι λιγότερες, γιατί τουλάχιστον πάλεψες. Μία κινέζικη παροιμία λέει: «Αν
θελήσεις άρχοντας να γίνεις, πολέμησε να αποκτήσεις βασιλικό ανάκτορο».
Αν θελήσεις την αξιοπρέπειά σου, απλώς να έχεις και
να χαίρεσαι μετά τις χαρές της ζωής, πολέμησε να αποκτήσεις αρχοντικό σπίτι.
Έτσι θα καταφέρεις να έχει την καλύβα που ονειρεύτηκες.
Λοιπόν «άδραξε τη μέρα» και προχώρα
γνωρίζοντας πάντα ότι «οι καιροί ου μενετοί» και να μην στεναχωριέσαι για
τίποτε.
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, αφού εσύ ο ίδιος δεν
πρόδωσες ποτέ τον εαυτό σου!
Από Δέσποινα Μακρή
Από Δέσποινα Μακρή
