Όταν έχει κάποιος ένα πρόβλημα υγείας,
δεν πηγαίνει στην πολεοδομία, για να του το λύσουν. Πηγαίνει στο νοσοκομείο,
γιατί εκεί υπάρχουν οι ειδικοί επιστήμονες, αλλά και οι "κατά τω νόμω και
τη επιστήμη" κατάλληλες υποδομές για την επίτευξη του θετικού
αποτελέσματος. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους θα πρέπει και οι Έλληνες ν'
αναζητήσουν τη λύση του προβλήματός τους στους "αρμοδίους" και όχι
στους άσχετους. Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα δεν είναι θέμα πολιτικής. Θα
ήταν τέτοιο, αν το χρέος ήταν πραγματικό και όχι προϊόν απάτης. Θα ήταν τέτοιο,
αν ίσχυε η παγκάλεια ρήση τού …"μαζί τα φάγαμε". Όμως, επειδή αυτό
είναι προφανές ότι δεν συμβαίνει, αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα είναι
πρόβλημα δικαιοσύνης και άρα ανήκει στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων της
δικαιοσύνης. Σήμερα οι πονηροί, οι οποίοι τα κονόμησαν από τη διαφθορά έχουν
βάλει τους Έλληνες στη λογική της οικονομίας και των μεθόδων επίλυσης των δικών
της προβλημάτων, προκειμένου να τους παρασύρουν μακριά από την πραγματική και
ευνοϊκή γι' αυτούς λύση. Έχουν βάλει τους πάντες να σκέφτονται
σαν λύσεις την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, τη μείωση των επιτοκίων, την
επιστροφή στη δραχμή και άλλα τέτοια οικονομικά "φάρμακα". Όλα αυτά
είναι λάθος. Γιατί;
Γιατί ξεκινούν από λανθασμένη "εκκίνηση". Όλα αυτά ισχύουν μόνον εάν και εφόσον το χρέος είναι πραγματικό …Μόνον εάν το χρέος είναι νόμιμο και ως εκ τούτου επιβαρύνει τον δανειολήπτη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι το ελληνικό χρέος νόμιμο; Πώς λοιπόν, όταν αμφισβητείται η νομιμότητα ενός χρέους, το οποίο προέκυψε εξαιτίας της διαφθοράς των πολιτικών, μπορεί να επιλυθεί από πολιτικούς;
Γιατί ξεκινούν από λανθασμένη "εκκίνηση". Όλα αυτά ισχύουν μόνον εάν και εφόσον το χρέος είναι πραγματικό …Μόνον εάν το χρέος είναι νόμιμο και ως εκ τούτου επιβαρύνει τον δανειολήπτη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι το ελληνικό χρέος νόμιμο; Πώς λοιπόν, όταν αμφισβητείται η νομιμότητα ενός χρέους, το οποίο προέκυψε εξαιτίας της διαφθοράς των πολιτικών, μπορεί να επιλυθεί από πολιτικούς;
Απλά πράγματα. Αν κλέψεις από έναν άνθρωπο το αυτοκίνητό του, δεν τον βάζεις στη διαδικασία να "παζαρεύει" πόσο, με ποιον τρόπο και με τι δόσεις μπορεί να το πληρώσει, για να το ξαναποκτήσει. Η κλοπή είναι έγκλημα και εκεί σταματά η υπόθεση. Ποινικό είναι το θέμα και όχι οικονομικό. Από τον δικαστή λύνεται το πρόβλημα και όχι από τον λογιστή. Αν έχει ή αν δεν έχει χρήμα ή περιουσία για να το ξαναποκτήσει, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν μπαίνει καν στην υπόθεση. Το αυτοκίνητό του επιστρέφεται και ούτε καν τον αφορούν οι τόκοι και τα επιτόκια.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ελλάδα. Αν η Ελλάδα έχει ή δεν έχει περιουσία, για να εξαγοράσει το χρέος της ή αν έχει ή δεν έχει δυνατότητα να πληρώσει τις δόσεις αυτού του χρέους, αυτό είναι κάτι που στην περίπτωση αυτήν είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι ν' αποδειχθεί η νομιμότητα ή η παρανομία του χρέους. Είναι το ελληνικό χρέος νόμιμο, ώστε να συνεχίσουμε την αναζήτηση λύσης και στον οικονομικό τομέα;
Σε μια κοινωνία όπου οι πάντες θεωρούν τον πολιτικό κόσμο διεφθαρμένο και "διαπλεκόμενο", είναι δυνατόν να θεωρούνται οι προσπάθειές τους ειλικρινείς; Σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο —ανεξαρτήτως κομματικής ταμπέλας— οι πάντες υπηρέτησαν τους ίδιους ντόπιους διαπλεκόμενους και διεθνείς τοκογλύφους, είναι δυνατόν να περιμένουμε τη λύση από μια απλή αλλαγή του κόμματος, που ασκεί την εξουσία; Όχι βέβαια. Όλοι αυτοί από κοινού εγκλημάτησαν εναντίον του ελληνικού λαού και το τελικό αποτέλεσμα αυτού του εγκλήματος ήταν το χρέος που του φόρτωσαν. Τώρα είναι θέμα δικαιοσύνης να βρεθούν τα εγκλήματα και οι εγκληματίες και αφού συνδεθούν με το χρέος να το "καταδικάσουν" και το ίδιο.
