Αυτή τη στιγμή ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδας στην προσπάθειά της να διασωθεί είναι η αδυναμία του πολιτικού της συστήματος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβει την ευθύνη να διαχειριστεί σοβαρά την κρίση, να ανασυνταχθεί και να στείλει το σωστό μήνυμα και στην ελληνική κοινωνία και στη διεθνή κοινότητα που της δίνει το αναγκαίο οξυγόνο για να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτό αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση, αλλά όχι μόνο.
Η συγκυρία είναι οριακή και η χώρα έχει αυτοπαγιδευτεί στον αρνητικό και επικίνδυνο κύκλο της αποτυχίας και της ανεπάρκειας αυτών που ανέλαβαν την ιστορική ευθύνη να διαχειριστούν το πράγματι τεράστιο έργο της προσαρμογής, έχοντας λειτουργήσει όμως σαν να μην είχαν συναίσθηση της ουσίας και της σοβαρότητας της κατάστασης.
Τώρα οι εταίροι μας, που κυρίως για δικούς τους λόγους αναγκάζονται να συνεχίσουν να μας στηρίζουν, αναθεωρούν την προσέγγισή τους, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Οποιο και αν είναι το περιεχόμενο του νέου μνημονίου - και θα είναι σίγουρα πολύ επαχθές -, όποιο και να είναι το πακέτο της πρόσθετης βοήθειας, οι εγγυήσεις που θα ζητηθούν και οι υποχρεώσεις ελέγχου και εποπτείας που θα επιβληθούν, θα είναι μεγάλες και αυστηρές. Και δεν θα είναι μόνο εγγυήσεις οικονομικές. Θα είναι κυρίως εγγυήσεις πολιτικές.
Ηδη, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Αυτό όμως από μόνο του δεν καθησυχάζει. Η κινητοποίηση που σημειώνεται σε κυβερνητικό επίπεδο πρέπει άμεσα να οδηγήσει σε πράξεις.
Η συγκυρία είναι οριακή και η χώρα έχει αυτοπαγιδευτεί στον αρνητικό και επικίνδυνο κύκλο της αποτυχίας και της ανεπάρκειας αυτών που ανέλαβαν την ιστορική ευθύνη να διαχειριστούν το πράγματι τεράστιο έργο της προσαρμογής, έχοντας λειτουργήσει όμως σαν να μην είχαν συναίσθηση της ουσίας και της σοβαρότητας της κατάστασης.
Τώρα οι εταίροι μας, που κυρίως για δικούς τους λόγους αναγκάζονται να συνεχίσουν να μας στηρίζουν, αναθεωρούν την προσέγγισή τους, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Οποιο και αν είναι το περιεχόμενο του νέου μνημονίου - και θα είναι σίγουρα πολύ επαχθές -, όποιο και να είναι το πακέτο της πρόσθετης βοήθειας, οι εγγυήσεις που θα ζητηθούν και οι υποχρεώσεις ελέγχου και εποπτείας που θα επιβληθούν, θα είναι μεγάλες και αυστηρές. Και δεν θα είναι μόνο εγγυήσεις οικονομικές. Θα είναι κυρίως εγγυήσεις πολιτικές.
Ηδη, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Αυτό όμως από μόνο του δεν καθησυχάζει. Η κινητοποίηση που σημειώνεται σε κυβερνητικό επίπεδο πρέπει άμεσα να οδηγήσει σε πράξεις.
Πρέπει ο Πρωθυπουργός να αναλάβει δραστικές πρωτοβουλίες, να επιβάλλει πειθαρχία και να απαιτήσει άμεσα έργο, τιμωρώντας φαινόμενα αδράνειας και αναποτελεσματικότητας, προσωπικών στρατηγικών και επικίνδυνων μικροπολιτικών υπολογισμών. Αν κρίνει ότι αυτό δεν είναι εφικτό, θα πρέπει να αναζητήσει άλλες πολιτικές λύσεις.
Ανάλογες είναι οι ευθύνες για το σύνολο του πολιτικού κόσμου που δεν πρέπει να επικοινωνεί ψευδεπίγραφες εναλλακτικές και ανεύθυνες διαφοροποιήσεις. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η αποτυχία δεν θα χρεωθεί σε μία κυβέρνηση ούτε θα αποτελέσει ευκαιρία για άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Ανάλογες είναι οι ευθύνες για το σύνολο του πολιτικού κόσμου που δεν πρέπει να επικοινωνεί ψευδεπίγραφες εναλλακτικές και ανεύθυνες διαφοροποιήσεις. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η αποτυχία δεν θα χρεωθεί σε μία κυβέρνηση ούτε θα αποτελέσει ευκαιρία για άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Χρεώνεται στη χώρα και πρωτίστως το πολιτικό σύστημα θα φέρει την ευθύνη. Ολοι οφείλουν να πάρουν θέση με ειλικρίνεια και να έχουν ρόλο, διότι ο χρόνος έχει εξαντληθεί και μαζί του τείνει να εξαντληθεί και η τελευταία μας ευκαιρία.