Δεκαεννιά στις είκοσι περιπτώσεις ο δράστης αθωώνεται. Οι γυναίκες βιάζονται μέσα στα σπίτια τους, στους τόπους εργασίας τους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα αυτοκίνητά τους, στους δρόμους, στις εμπορικές αγορές. Τα θύματα στην πλειονότητα των περιπτώσεων σιωπούν, επειδή αντιμετωπίζουν κοινωνικό στιγματισμό και εξοστρακισμό και συχνά κατηγορούνται ότι προκάλεσαν τα ίδια το βιασμό τους. Αλλά και όσες γυναίκες τολμούν να μιλήσουν, σπάνια δικαιώνονται. Ο βιασμός τους είναι ένα έγκλημα που τις σφραγίζει για πάντα και θα πρέπει να ζήσουν με το βάρος του όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Η ίδια η κοινωνία δεν τους επιτρέπει να έχουν μια κανονική ζωή.
Μερικοί βιασμοί που είδαν το φως της δημοσιότητας σοκάρουν με την ωμότητά τους:
Οι πρεσβύτεροι ενός χωριού ανάγκασαν πρόσφατα μια γυναίκα να παντρευτεί το βιαστή της που ήταν ο πεθερός της.
Μια έγκυος αυτοκτόνησε, αφού βιάστηκε στην πόλη Pune.
Στο Δελχί βιάστηκε μια γυναίκα ογδόντα χρονών.
Η σύζυγος ενός ινδουιστή ιερέα βιάστηκε μέσα στο ναό.
Ένας βιαστής που ήθελε να αποφύγει την καταδίκη του, προθυμοποιήθηκε να παντρευτεί το θύμα του, λέγοντας στο δικαστήριο ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα ήθελε κανείς να πάρει μια τέτοια γυναίκα.
Μια άλλη γυναίκα βιάστηκε ομαδικά πριν δέκα χρόνια από πέντε πρόκριτους του χωριού της, επειδή τόλμησε να σταματήσει ένα γάμο με παιδί.
Μια Ελβετή που ανήκε στο διπλωματικό σώμα βιάστηκε στο αυτοκίνητό της από δύο άνδρες, οι οποίοι ποτέ δεν συνελήφθησαν.
Πέρυσι μια ομάδα γυναικών στο Nagpur επιτέθηκε με ρόπαλα και σκότωσε έναν άνδρα έξω από το δικαστήριο. Ήταν κατηγορούμενος για βιασμό και φόνο, αλλά οι γυναίκες ήταν βέβαιες ότι θα αθωωνόταν, όπως είχε ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Στην πόλη Noida, σε μια περίπτωση ομαδικού βιασμού, οι γονείς και οι συγγενείς των βιαστών είπαν: « Είναι η δουλειά των αγοριών να κάνουν τέτοια πράγματα. Τα αγόρια θα είναι πάντα έτσι. Αυτή που βιάστηκε θα πρέπει να ντρέπεται για τον εαυτό της που παραδόθηκε σε τέτοιες πράξεις. Αν ήταν κόρη μας, θα τη σκοτώναμε». Οι άνθρωποι που υπεράσπισαν με τέτοια επιχειρήματα τους βιαστές συγγενείς τους ήταν χωρικοί, αλλά στην Ινδία το 60-70% του πληθυσμού είναι χωρικοί.
Το Δελχί φαίνεται πως κρατά τα σκήπτρα σ’ αυτό το θέμα.
Το 1/3 των συνολικών βιασμών στη χώρα πραγματοποιείται εδώ. Κάθε εικοσιτέσσερις ώρες βιάζεται μια γυναίκα στην ινδική πρωτεύουσα. Μόνο μία στις εξήντα εννέα περιπτώσεις καταγγέλλεται και μόνο το 20% από αυτές τις καταγγελίες καταλήγει στην καταδίκη του δράστη. Καθημερινά κορίτσια που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς αντιμετωπίζουν κάθε είδους ασέλγειες και παρενοχλήσεις από τους άνδρες συνεπιβάτες τους. Στο μετρό της πόλης υπάρχουν βαγόνια μόνο για γυναίκες, αλλά κι εκεί παρά τη σχετική απαγόρευση παρεισφρέουν κάθε μέρα εκατοντάδες άνδρες και οι γυναίκες δεν έχουν το κουράγιο να τους πετάξουν έξω. Πολλοί βιασμοί διαπράττονται ομαδικά από συμμορίες ανδρών.
Οι ίδιοι οι Ινδοί παραδέχονται ότι ως προς το θέμα της ατομικής ασφάλειας η χώρα τους είναι το χειρότερο μέρος για να ζει μια γυναίκα. Με πενήντα εφτά βιασμούς την ημέρα κατά μέσο όρο, θα συμφωνούσαμε κι εμείς πως η Ινδία δεν είναι ο ιδανικός τόπος για όσους ανθρώπους ανήκουν στο θηλυκό γένος.
Απο:Καίτη Βασιλάκου φιλόλογος-συγγραφέας.
