Ο φίλος του Ρίζου Ρίζου, που απειλεί να κατεβάσει τους διακόπτες της χώρας!

Παραλείπει να μιλήσει για τις κομματικές προσλήψεις, τα ρουσφέτια, τα προνόμια των υπαλλήλων της εταιρείας και, βέβαια, για τα προνόμια των συνδικαλιστών (που επιδοτούνται για να μην εργάζονται). Και όταν βάζει τον καταναλωτή μπροστά, το κάνει για να δραματοποιήσει την κατάσταση. Διότι μπορεί να είναι «κολλημένος» με την κομματική σλανγκ της δεκαετίας του 1970, αλλά ξέρει ότι για να μπορείς να ελπίζεις σε μια πολιτική ή σε μια συνδικαλιστική νίκη, πρέπει και να μπορείς να παίζεις λίγο θέατρο. Η πολιτική είναι και ολίγον θέαμα, και ολίγος συμβολισμός. Και ο Νίκος Φωτόπουλος ξέρει ότι είναι η τελευταία ελπίδα των συνδικάτων να κερδίσουν μια νίκη.