με αποτελέσματα αρνητικά για την ίδια την οικονομία. Στη χορεία των λησμονημένων υποθέσεων πρέπει να συνυπολογιστεί και εκείνη των ομολόγων, για την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος μάλλον θα δώσουν απαντήσεις.
Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η ατιμωρησία στην Ελλάδα είχε παρελθόν και ήταν δομημένη στη λαϊκή ρήση: κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει! Όταν πριν από ένα χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε στη Βουλή τονίζοντας την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα, προφήτευε, την ίδια στιγμή, ένα τραγικό μέλλον που ερχόταν με ταχύ βήμα να συναντήσει την καταχρεωμένη Ελλάδα του μνημονίου.
Οι θεσμοί στο σύνολό τους, μετά το μνημόνιο, σφραγίστηκαν ανεξίτηλα με την ολική αδυναμία να εξυπηρετήσουν τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Αντίθετα, φάνηκαν ευεπίφοροι σε πρακτικές και λύσεις που οδήγησαν τη χώρα στην υπερχρέωση.
Στους μήνες που πέρασαν από την προφητική φράση του Γ. Παπανδρέου, τίποτα δεν συνέβη που θα ήταν δείγμα της αλλαγής που έπρεπε να συντελεστεί. Πάρτε για παράδειγμα τη φοροδιαφυγή. Παραμένει ισχυρή, με το Υπουργείο Οικονομικών να την «αποφεύγει» ανεξήγητα. Ενώ, αντίθετα, το ίδιο εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους απορρόφησης εισοδήματος από τους μισθωτούς. Εκεί υπάρχει ένα θέμα που ο Γ. Παπακωνσταντίνου απέτυχε να το αντιμετωπίσει.
Πέρασε ένας χρόνος και οι ΔΕΚΟ με τους κομματικούς στρατούς παραμένουν ακόμα στη θέση τους. Το ίδιο ισχύει και για τα κλειστά επαγγέλματα, που κανένα δεν άνοιξε, καθώς οι αρμόδιοι υπουργοί, πατώντας σε δύο βάρκες, ήθελαν να τα έχουν καλά τόσο με την τρόικα όσο και με τις συντεχνίες.
Η πρώτη, ύστερα από πολλούς μήνες τους πήρε χαμπάρι και κατάλαβε ότι δεν γίνεται τίποτα από όσα συμφωνούνται.
Ταυτόχρονα, οι άνεργοι πλησιάζουν το 1 εκατομμύριο (προερχόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα), η ύφεση γίνεται πιο απειλητική, ενώ ο ιδιωτικός τομέας (από τον οποίο περιμένουμε την ανάπτυξη) πνίγεται κάτω από το βάρος ενός κράτους που παλεύει να σώσει τα τελευταία μετερίζια του.
