Πληροφορίες αναφέρουν ότι από τις πολλές προτάσεις που έχουν πέσει στο τραπέζι, πολλές πιθανότητες συγκεντρώνει η σημαντική αύξηση της εισφοράς του Ν. 128/75 που σε ορισμένες περιπτώσεις θα επανέλθει στο αρχικό της ύψος δηλαδή στο επίπεδο του 1,2%. Σημειώνεται πάντως ότι ειδικώς για τις επιχειρήσεις η αύξηση από το 0,60% που είναι σήμερα θα είναι μικρότερη από τις άλλες κατηγορίες δανείων.
Η εισφορά αυτή επιβαρύνει το κόστος εξυπηρέτησης του δανείου, αφού προστίθεται αυτούσια στο επιτόκιο των δανείων προς ιδιώτες και επιχειρήσεις και υπολογίζεται σε ετήσια βάση. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τραπέζι υπήρχαν και άλλες προτάσεις που δεν προκρίνονται, όπως εισφορά στα μπλοκ επιταγών ή εισφορά στις συναλλαγές με πιστωτικές κάρτες. Πάντως, η πρόταση αυτή δεν θα είναι η μόνη στο πακέτο των φόρων επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
Η αύξηση της επιβάρυνσης αυτής έρχεται σε μία περίοδο δραματική για τους δανειολήπτες, είτε ιδιώτες είτε επιχειρήσεις. Η δανειακή επιβάρυνση και το κόστος εξυπηρέτησης σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ξεπεράσει τα όρια αντοχής των δανειοληπτών, κάτι που οδηγεί σε σταθερή αύξηση της συσσώρευσης επισφαλειών, παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες γενικευμένα προχωρούν σε αναδιαρθρώσεις και αναχρηματοδοτήσεις δανείων. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί ότι και το κόστος χρήματος έχει αυξηθεί πολύ, καθώς το euribor κινείται σταθερά ανοδικά ενώ επίκειται και νέα αύξηση επιτοκίων από την ΕΚΤ.
Η εισφορά του Ν. 128/75 υπήρξε διαχρονικά από τις πλέον γνωστές και διαφιλονικούμενες φορολογικές επιβαρύνσεις. Εισήχθη το 1975, όταν με την συνεργασία των τότε υπουργών Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα και Οικονομικών Ευάγγελου Δεβλέτογλου, ψηφίστηκε ο Ν. 128/75, ο οποίος επέβαλε μία ποσοστιαία επιβάρυνση στα πάσης φύσεως επιτόκια καταναλωτικών, επιχειρηματικών και στεγαστικών δανείων. Σκοπός της εισφοράς του Ν. 128/75 ήταν να δημιουργηθεί ένας «κουμπαράς», ο οποίος θα πριμοδοτούσε τον δανεισμό των εξαγωγικών επιχειρήσεων, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι εξαγωγές της χώρας.
Η εισφορά αυτή επιβαρύνει το κόστος εξυπηρέτησης του δανείου, αφού προστίθεται αυτούσια στο επιτόκιο των δανείων προς ιδιώτες και επιχειρήσεις και υπολογίζεται σε ετήσια βάση. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τραπέζι υπήρχαν και άλλες προτάσεις που δεν προκρίνονται, όπως εισφορά στα μπλοκ επιταγών ή εισφορά στις συναλλαγές με πιστωτικές κάρτες. Πάντως, η πρόταση αυτή δεν θα είναι η μόνη στο πακέτο των φόρων επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
Η αύξηση της επιβάρυνσης αυτής έρχεται σε μία περίοδο δραματική για τους δανειολήπτες, είτε ιδιώτες είτε επιχειρήσεις. Η δανειακή επιβάρυνση και το κόστος εξυπηρέτησης σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ξεπεράσει τα όρια αντοχής των δανειοληπτών, κάτι που οδηγεί σε σταθερή αύξηση της συσσώρευσης επισφαλειών, παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες γενικευμένα προχωρούν σε αναδιαρθρώσεις και αναχρηματοδοτήσεις δανείων. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί ότι και το κόστος χρήματος έχει αυξηθεί πολύ, καθώς το euribor κινείται σταθερά ανοδικά ενώ επίκειται και νέα αύξηση επιτοκίων από την ΕΚΤ.
Η εισφορά του Ν. 128/75 υπήρξε διαχρονικά από τις πλέον γνωστές και διαφιλονικούμενες φορολογικές επιβαρύνσεις. Εισήχθη το 1975, όταν με την συνεργασία των τότε υπουργών Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα και Οικονομικών Ευάγγελου Δεβλέτογλου, ψηφίστηκε ο Ν. 128/75, ο οποίος επέβαλε μία ποσοστιαία επιβάρυνση στα πάσης φύσεως επιτόκια καταναλωτικών, επιχειρηματικών και στεγαστικών δανείων. Σκοπός της εισφοράς του Ν. 128/75 ήταν να δημιουργηθεί ένας «κουμπαράς», ο οποίος θα πριμοδοτούσε τον δανεισμό των εξαγωγικών επιχειρήσεων, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι εξαγωγές της χώρας.
