Tα πάντα στην ζωή μας είναι
σχετικά, όσο η ζωή μας είναι μια
περιπέτεια με διαδρομές μέσα και έξω απο μας. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν
ο άνθρωπος αν δεν είχε την μανία της κατανάλωσης , της ευημερίας, της ματαιοδοξίας και του
ευδαιμονισμού.
Πως θα μπορούσε να έχει ηρεμία ψυχική και σωματική τέτοια που να
μην ταλαιπωρείται όπως ο σημερινός σύγχρονος άνθρωπος. Είναι γνωστό πως σήμερα
ο άνθρωπος πάσχει από ψυχοσωματικές
στερήσεις που η καθημερινότητα του χαρίζει. Κάποιοι δεν έχουν μέλλον, κάποιοι
δεν έχουν ούτε παρόν ούτε μέλλον, κάποιοι πολύ απλά δεν μπορούν να ζήσουν.
Ερώτημα παραμένει πως
θα πρεπε να ζήσει κάποιος και να είναι αν
όχι ευτυχισμένος, τουλάχιστον ευχαριστημένος.Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι
μέριμνες του και τι έχει πραγματική
ανάγκη.
Ποιές κατακτήσεις μας κάνουν περισσότερο ανθρώπους, όταν στις
μέρες μας όλα είναι υπο αμφισβήτηση κι όλα είναι στραμμένα γύρω απο τον εαυτό
μας και την ευημερία μας.
Νομίζω ότι έχουμε όλοι αποχτήσει κακές συνήθειες, γίναμε δέσμιοι
παροχών που κάποτε δεν υπήρχαν. Το κινητό , το διαδύκτιο, η τηλεόραση έχουν
γίνει η συντροφιά του ανθρώπου κι έχουμε αντικαταστήσει τις παραδοσιακές σχέσεις και επαφές μας.
Ο γείτονας, ο φίλος , ο συγγενείς έχουν απομακρυνθεί απο κοντά
μας, έχουν αλλάξει οι σχέσεις των
ανθρώπων , έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες
κι οι ισοροπίες .
Οι νέες γενιές πιο απομονωμένες απο το σύνολο είναι και οι πλέον εξαρτημένες, σε βαθμό που αν στερηθούν αυτές τις παροχές να
μην ξέρουν πως να επιβιώσουν.
Οι εξαρτήσεις μας αυτές ,
είναι εξαρτήσεις υλικών και όχι ουσιαστικών απολαύσεων , είμαστε δέσμιοι μιας
υπερτεχνολογίας που μας εξασφαλίζει μια ομαδική μοναξιά, επιτρέποντάς μας όλο
αυτό να το ονομάζουμε ευημερία.
